Kinderen van vijf à zes jaar stellen dit soort vragen. Het zijn vragen die ik voor mijn kiezen heb gehad van kleine eigenwijze dreumesen. Maar ook te horen heb gekregen van trotse ouders die vertellen hoe filosofisch hun kind al is op zijn derde jaar. Eén vraag stelde ik zelf aan mijn moeder. Cru als ik was, vroeg ik mezelf al aaiende af of ik niet een leuk jasje van de vacht van onze kat kon maken. Wist ik veel dat we kleine Tinus eerst moesten afmaken om aan een gezellig bontjasje voor mij te komen... Het zijn vragen die je jezelf stelt tot ongeveer je zesde levensjaar. Daarna vergeet je ze. Later komen ze nog wel bij je op, maar dan voelt het te stom om je deze vragen nog te stellen. Je hebt het er te druk voor om er überhaupt bij stil te staan. Of erger nog: je durft het niet meer.

Gisteren was ik op de Verwonderdag in Geertuidenberg. Een 'dag die uitnodigt om anders tegen de wereld aan te kijken', was het centrale thema. Bij binnenkomst gebeurde dat al direct, want de locatie op zich deed al verwonderen. In een oud, donker en spannend fort met overal kaarsen aan, was de sfeer direct gemaakt. Diverse sprekers roerden het thema aan vanuit verschillende invalshoeken. Zo was er een - hoe zal ik hem omschrijven? - filosofische magiër die je met trucs liet zien wat je perceptie is op de werkelijkheid. Zie je twee munten in mijn hand of zijn het er drie? Het is maar hoe je de situatie bekijkt. En je voelt hem al aankomen: ineens waren daar drie munten.

Ook al weet je dat je volkomen in de maling wordt genomen, ik vind magiërs altijd wel indrukwekkend. Het overrompelt je. Het verbaast je. Het brengt je van je à propos. Helaas is de ratio er een seconde later weer en vertelt je dat je gemanipuleerd wordt waar je bij staat. Wat is er mis met een beetje magie op zijn tijd? Als kind toverde mijn vader altijd duploblokjes weg en ik vond ze dan terug in mijn eigen broekzak. In mijn herinnering zag ik dan altijd sterretjes verschijnen rond de handen van mijn vader als hij zo'n truc uitvoerde. Als kind fantaseer je dat er nu eenmaal bij. Een fantasievriendje, een klein kaboutertje in huis en de veer van zwarte piet die je nog nèt op het dak zag. Kan je je het nog herinneren?

Op de Verwonderdag werden tips gegeven hoe je je weer kan leren verwonderen. Lees de vorige zin nog eens... Je weer kan leren verwonderen. Als je daar over nadenkt, is het eigenlijk te zot voor worden. In mijn optiek zou verwonderen in hetzelfde rijtje moeten voorkomen als eten, ademhalen en slapen. Maar ergens zit er wel een waarheid in: waar verwonder jij je tegenwoordig nog over? Enfin, de dag heeft mij in elk geval heerlijk aan het denken gezet. De vraag is in mijn optiek: zijn die kinderen nu zo filosofisch? Of stellen ze juist de meest simpele vragen ter wereld? I wonder...